Kijken naar terra sigillata en zijn evolutie door de Romeinse geschiedenis
Wat is terra sigillata en wat betekent zijn naam?
Terra sigillata vertaalt vrij letterlijk als verzegelde aarde en speelt een belangrijke rol in de geschiedenis van keramiek. Het bestaat al sinds rond de 1ste eeuw en is een zeer verschillend type Romeins aardewerk (hoewel deze techniek ook door de Griek werd gebruikt). Het woord verzegeld in zijn naam heeft eigenlijk twee betekenissen. Ten eerste is terra sigillata eigenlijk een zeer dunne slip die licht op potten wordt geborsteld om ze te verzegelen wanneer ze worden afgevuurd, wat betekent dat je ze later niet hoeft te verglazen.
Ten tweede kan verzegeld ook verband houden met stempelen, omdat het aardewerk in de Romeinse tijd zwaar versierd was met een zegelontwerp. De thema's van de schilderkunst die werden ontwikkeld op de lichamen van het werk, toonden vaak ofwel erotische of mythische scènes of activiteiten zoals jagen. De naam ervan wordt vaak ingekort en wordt kortweg terra-sig genoemd.
Terra Sigillata is ook in archeologische kringen bekend als Italiaans gedecoreerd serviesgoed, dat in de tijd van het Romeinse Rijk was gemaakt, hun kleurbereik varieert van alle terracotta, sinaasappels en rode kleuren.
Toen het proces in de late 1e eeuw verder werd doorgevoerd, gebruikten de Fransen een zeer vergelijkbare techniek die Samian in Gallië heette. Hun kleuring varieerde met diepere rode en roze slippen, maar ze droegen nog steeds de traditionele, ingewikkelde gestempelde versiering van bloemmotieven tot afbeeldingen van dieren op hun borden en kommen. Afrikaanse slipware ontwikkelde zich pas rond de 4e eeuw.
Wat zijn de voordelen van het gebruik van terra sigillata?
De slip die wordt gebruikt voor terra sigillata is gemaakt van een zeer verfijnde klei en het effect wanneer de pot wordt gebakken is een dun glazuur dat zeer glanzend kan zijn wanneer het wordt gepolijst nadat het uit de oven is gekomen, in feite is terra sigillata een van de gemakkelijkste manieren om je werk te polijsten.
Een mogelijk nadeel is dat het lastig kan zijn om een volledig gladde afwerking te krijgen door de slip handmatig toe te passen met een fijne borstel, omdat deze extreem dun is en gemakkelijk merktekens op de pot kan vertonen.
Hoe kan het worden gemaakt?
Je kunt vrij gemakkelijk zelf je terra sigillata maken en hebt slechts een paar items nodig; klei, water en een deflocculant. Een deflocculant wordt in principe gebruikt om elektrische ladingen af te weren in kleideeltjes, waardoor de klei gemakkelijker kan worden gebroken. De deflocculant die Ceramics Arts Daily aanbeveelt te gebruiken is Darven 7 of Darven 811. Meng je deflocculant met water in een grote plastic fles en voeg dan je droge klei toe. Als u geen ball clay gebruikt, kunt u zelfs kleischilderschroot gebruiken. Het mengsel grondig schudden is noodzakelijk en laat het daarna bezinken. U zult zien hoe de deflocculant werkt, omdat al het slib naar de bodem van de plastic fles zal zinken. Het lastige is om de middelste laag uit de fles te halen; je kunt het doen door een spleet in de plastic fles te snijden. Zorg ervoor dat je er geen slib bij krijgt. Je pot moet heel schoon zijn voordat je de terra-sig aanbrengt, en je kunt hem het beste opdoen met een heel dun glazuur en een brede fijne borstel. Er zijn een paar lagen nodig, hoewel de pot tussen de lagen moet drogen.
Buff het daarna op met een doek voor een mooie gepolijste afwerking.
Welke andere technieken kunnen met terra sigillata worden gebruikt?
Terra sigillata en raku-vuren gaan hand in hand. Raku-bakken is wanneer stukjes uit de oven worden verwijderd wanneer ze warm worden (zonder door het koelproces te gaan) en dan rechtstreeks in iets brandbaars worden gezet. De patronen en rijke kleuren van het terra sigillata glazuur nadat het door een raku-vuren is gehaald, zijn opvallend. Een ander idee is paardenhaar gebruiken om briljante patronen te maken. Het enige wat je hoeft te doen is je terra-sig-pot uit de raku-oven halen en paardenhaar boven het stuk leggen, en het zal ongelofelijke patronen in het oppervlak verbranden, die een beetje op marmer lijken.