Hoe Raku te gebruiken in je eigen werk om eenmalige prachtige stukken te maken
Raku-vuren is een ongelooflijke oude Japanse keramiektechniek die al eeuwen wordt gebruikt. Hier is hoe je het op je eigen werk kunt gebruiken om eenmalige prachtige stukken te maken.
De geschiedenis van Raku dateert al in de 16e eeuw en er werd gezegd dat het speciale type aardewerk voor het eerst werd uitgevonden voor een theeceremonie in Kyoto. Raku betekent inderdaad 'plezier' of 'plezier'. Het traditionele Raku- aardewerk staat ook bekend als gebruikt door de zenboeddhistische meesters die de eenvoudige natuurlijkheid ervan waardeerden.
Traditioneel worden de stukken met de hand gemaakt en niet gegooid.
In wezen is Raku wanneer potten uit de oven worden gehaald terwijl ze nog steeds gloeiend heet gloeien, ze worden dan geplaatst in een materiaal dat gemakkelijk in brand kan vliegen, zoals zaagsel of krantenpapier. De reden hiervoor is om de pot met zuurstof te verhongeren, waardoor het glazuur een prachtige verscheidenheid aan kleuren krijgt. Stukken zonder glazuur nemen de zuurstof uit de klei zelf, wat betekent dat sommige gebieden een matzwarte kleur zullen hebben. Raku verschilt naar normaal bakken waarbij het stuk uit de oven wordt gehaald nadat het langzaam is afgekoeld.
Voor potters is het een ongelooflijk opwindende techniek, omdat er altijd een verwachting is hoe elk stuk met zoveel verschillende variabelen kan uitpakken.
Raku-vuur- en oxidatiereductie in westerse stijl
De oude oosterse stijlen van Raku zijn ontwikkeld met nieuwe methoden van de Amerikaanse keramist Paul Soldner in de jaren zestig. De methoden die hij creëerde stonden bekend als 'lagetemperatuur zoutvuren' en hij stond erom bekend zijn studenten te leren 'niet het onverwachte te bevechten, maar te zoeken naar de kansen die het biedt'.
Er is gezegd dat 'bij het afvuren van Raku-potten de toevalseffecten veroorzaakt door de interactie van brandbare materialen en heet glazuur tijdens het rookproces een bron van zowel schoonheid als opwinding zijn'. Paulus geloofde ook dat 'fout, eerder dan noodzaak, de moeder van de uitvinding was'. Zijn keramiek is beroemd over de hele wereld.
Het Raku-bakken in Western-stijl verschilt van normaal schieten omdat het gebruik maakt van een methode met weinig vuur, wat betekent dat het keramische stuk zeer snel wordt verwarmd. De onvoorspelbaarheid van de uitkomst is iets dat veel pottenbakkers naar deze methode trekt. Typisch westerse Raku is gemaakt van steengoed en verwarmd tot ongeveer 1.650 ° F.
Oost-stijl Raku Firing
Raku-keramiek wordt geladen in een koude oven en de oven wordt snel verwarmd. Soms zijn de cycli waarin de stukjes worden afgevuurd zeer kort, in slechts 15 - 20 minuten, en dat verschilt enorm van traditionele bakcycli van ongeveer 10 uur. Dat is de overeenkomst tussen Oost- en West-raketschieten, het verschil is de volgende fase in het proces. Hoewel Western-schieten een reductie heeft na het afvuren, heeft het afvuren in het oosten een snelle koeling in de open lucht of is het vaak doordrenkt met water.
In Oost-Europa is er nog een andere draai aan de vuurtechniek genaamd Obvara. Hier wordt een mengsel van gist, bloem en water samengemengd drie dagen voordat het werk moet worden afgevuurd. Nadat het werk met biscuit is gebakken, wordt het uit de oven gehaald en ondergedompeld in het gistmengsel en vervolgens in water gedompeld. Het stomen moet resulteren in een interessant gebruind oppervlak als het klaar is.
Raku-beglazing
Er moet ook worden opgemerkt dat er geen Raku-glazuren als zodanig zijn; het is meer het proces van vuren. Elke glazuur kan worden gebruikt voor Raku. Het kan worden gedompeld, gespoten of bespat, alles bijdraagt tot de verrassing aan het einde van het bakken. Raku-bakken is levendig en opwindend, maar moet vooral worden gebruikt voor decoratieve stukken.
Hoewel het in de 16e eeuw voor theeserviezen werd gebruikt, kan het proces het risico op schilferen op de potten vergroten, waardoor het niet altijd voedselveilig is.