Waarom is patstelling een gelijkspel?

Een van de vreemdste resultaten bij schaken is de patstelling, waarbij de speler die wint, genoodzaakt is genoegen te nemen met een remise omdat haar tegenstander geen legale zetten kan doen. De patstelling is al eeuwenlang onderwerp van discussie onder schaakliefhebbers, waarbij enkele van 's werelds beste spelers debatteren dat een patstelling een overwinning moet zijn voor de kant die deze situatie afdwingt. De regel heeft in de loop van de geschiedenis van het spel veel veranderingen ondergaan.

Patstelling geschiedenis

In de vroege dagen van schaak - of preciezer gezegd, pre-chess games zoals shatranj - werd de patstelling als een overwinning voor de partij beschouwd, waardoor de situatie werd gedwongen. Toen de Italianen in de 13e eeuw de moderne schaakregels gingen codificeren, werd de patstelling een remise en werd schaakmat beschouwd als de enige manier om te winnen.

Maar de patstelling-gelijken-a-tie-regel was verre van universeel. In sommige delen van Europa, behalve in Italië, werd de impasse nog vele eeuwen als een overwinning beschouwd. In sommige landen - met name in delen van Azië tot vrij recent - mochten spelers geen zet maken die een patstelling zou afdwingen. Dit is vergelijkbaar met de regel dat een koning niet op het plein naast de andere koning kan komen. Inderdaad, in Engeland gedurende enkele honderden jaren, werd de gefixeerde koning eigenlijk overwogen. Dus, een speler in een zwakkere positie dan zijn tegenstander - zelfs een tot op slechts een koning - zou het spel gewonnen hebben als hij gedwongen werd tot een verklaring onder de Britse regels.

Argumenten om een ​​patstelling te laten slagen

Sinds de patstelling regel werd vastgesteld in de jaren 1800, hebben sommige critici betoogd dat een patstelling moet worden behandeld als een overwinning. Ze beweren dat de speler die de patstelling creëerde haar tegenstander heeft gedwongen tot een niet-verkoopbare plek, waar elke beweging het verlies van haar koning zou vereisen.

Het verliezen van een koning is natuurlijk hoe je verliest in het schaken. Deze critici beweren ook dat de meeste draws in het schaakspel het resultaat zijn van de impasse-regel - met name eindspelen waarbij een koning en een pion een eenzame koning niet kunnen verslaan - en dat het verwijderen van deze regel het percentage beslissende games op alle schaakniveaus zou verhogen.

Argumenten voor patstelling als gelijkspel

Daarentegen stellen patronale voorstanders dat de schaakwereld nu een lange traditie heeft om patstelling als een gelijkspel te behandelen en dat spelers de patstelling vaak gebruiken als een verdedigende tactiek. Ze merken ook op dat het materiële voordeel - waar een speler stukken van grotere waarde heeft dan haar tegenstander - de doorslag geeft in een schaakspel. Dit wordt echter tegengegaan door andere overwegingen, zoals ontwikkeling, initiatief en pionstructuur, die allemaal kunnen worden gebruikt om een ​​materieel tekort in evenwicht te brengen of zelfs te overwinnen. Zonder de impasseoptie zou de speler met zelfs een enkel pandervoordeel bijna altijd winnen, redeneren ze.

Het eindspel

Gezien het feit dat er geen beweging is om de regel teniet te doen door te stellen dat een patstelling een gelijkspel is, is het waarschijnlijk dat deze regel in de nabije toekomst onveranderd zal blijven. Het is echter zeker een vraag die zal blijven bestaan.

Mocht schaken ooit het gevaar lopen een "gelijkspel-dood" te lijden, dan zou het winnen van een patstelling een regelwijziging kunnen zijn die toernooiorganisatoren kunnen proberen in een poging het aantal beslissende spellen in elite schaken te vergroten.